Ey!

Ey! Ey benliğim, bu alemde yolcusun bilmez misin? Sabahları gün eder geceleri efkarlanırsın. Senin ömrün geceden mi ibaret ki yaşamı sadece karanlık çöktüğünde anarsın? Hayat,perde perde geçmekte her saniye yeni bir rol biçiliyor benliğine. Sen ki Ademsin kendini bilmesen de. Yolların çıkmıyorsa Rabbe, içi boş bir balondan ne farkın var ki söylesene? Dün göçmedim ya bugünde göçmem sanırsın. Aslında her an Rabbine yakınsın. Sen, ölümü kara topraktan ibaret sayarsın, ölümdür Rıza’yı İlâhi yolunda atılan adımlar,ölümdür ruhuna muştulananlar. Zaman geçiyor ve geçmekte. Aldığın her nefes iade edilmekte. Dün daha gencim dediğin suretin şimdi azar azar süzülmekte. Daha dün emeklediğin dizlerin bugün boşuna imiş emeklerim demekte. Nereye kadar bu kendini bilmezlik, benlikte kaybolmuş sensizlik? Velhasılkelâm azizim işte bak ömrün yine geçmekte. Alamadın ne ileri ne de geriye. Gel sen kendini bil de bu alemde Benlikten senliğe, senlikten de Rabbe çıksın yolların felek-i eflak nazariyesinde. Ayşe Nur İsmail