Sükût-i Yâr/AYŞE NUR İSMAİL

Kapılar aralanır… Gözlerim, yolunu gözler. Şehirler yıkılır; şiirlerim, bir tek sana yazılır. Rüzgâr getirir kokunu… Bulamadım, seni getirmenin bir yolunu. Limanlar yakılır; gelmesin, başka yar diye. Ben öldüm… Yar, sen diye diye. Kaybolur benliğim… Susar dillerim. Unutmak mı? Yok, lügatımda yeri. Hâlâ avutuyorum, resimlerinle kendimi. Sahi… Ölünce mi seveceksin beni? Geceler çöktü yüreğime… Nefesim kesildi, duyunca ismini başka dillerde. Merhem yok… Senden başka, şu yaralı kalbime. Zira zehir de sende… Panzehir de. Aynalarda seni gördüm… Gölgelerim bile sensizken, yabancı bana. Gözyaşlarım düştü avuçlarıma… Son sözlerin saplandı, kanayan yarama. Ne fırtına tuttu bizi, ne de deryaya kardı. Sayende, buluşmalarımız mahşere kaldı… AYŞE NUR İSMAİL