Velhasılkelâm

Ani kalp krizleri,beyin kanamaları,genç ölümler ve nicesi. Bir de bu aşılara dayatma ile halkın nüfusunu azaltma projeleri. Allah kahru perişan eylesin. Bir nesli nasıl yok edebiliriz planlarında olanları da. Ortada ne aile bıraktınız ne genç ne ahlak ne de nesil. Çocukluk aşıları, hormonal bozukluklar için cici bici gösterilmiş abur cuburlar. İçinde ne olduğunu bilmediğimiz antibiyotikler. Uyuşturan antidepresanlar. Akıllı telefonlar akılsız insanlar. Zalimler uyumuyor ama bizleri senelerce uyutmuşlar. Önce gıdadan evlerimize girip bizlere gına getirmişler. Tavuk yememizi arttırıp tavuk gibi düşünmeye başlatmışlar.(uyutmuşlar, uyuşturmuşlar.) Birkaç hak kelamı edeni de hemen horozlanma diye susturup ya makamından etmişler ya da canından. Şimdi bizler sağlıklı nesiller yetişsin diye debelenip duralım. Kafir evlerimizden,sağlığımızdan başlamış bizleri yok etmeye. Bir de yetmezmiş gibi bu tür sorunlara kafa yoramayalım diye ekonomiden vurmuş. Tek gayemiz işim, aşım olmuş. Geride kalan ne olursa olsun. Bugün karnım doyuyor mu? Elhamdülillah şükür. Şükür de neye Şükür? Bozulan nesillerin göz yumulmasına mı? Aile yapısının kalkması ve her türlü gayrimeşru faaliyetlerin meşru sayılmasına mı? Medya aracılığıyla( çizgi filmler ve subliminal mesajların evlatlarımızın zihnindeki tabula rasayı hadsizce doldurmasına mı?) İçilen ilaçların fayda sağlamasını beklerken zararlarının bedelini ödemeye mi? Türlü türlü aşılar ile insan yapısının(dna) nın gidişatını değiştirenlere mi? Bir de bunlar olurken sözde Müslümanım diye ortada dolaşıp sadece karnım doysun da ne olursa olsun bana dokunmayan yılan bin yaşasıncılardan, bunlar oluyorsa banane ben ne yapabilirim diyen zihniyetlere mi şükür? Ya da kardeşinin eksiğini yüzüne vurup onarmak yerine yıkan, gönüllerini viran eyleyen, nasıl olsa düşmüş bir tekmede ben atayım diyerek hor gören uhuvvet anlayışının sadece sosyal medyada riya olsun diye paylaşan samimiyetsizliği samimiyet saydıranlara mı şükür? Bugün Gazze de Doğu Türkistan’da savaş varken bize ne diyen zihniyetlere mi? Öncelikle kavramlarımızı sonra da kafamızı değiştirip bunun adına çağdaşlık diyen her türlü zulmü edenlere alkış tutup zalimin yanında olup mazluma köstek olanlara mı şükür? Bugün hiç bilmediğimiz bir kentte hiç bilmediğimiz bir gencin intihar haberini duyup tüh yazık olmuş diyerek sözde birkaç hüzün cümlesi ile konuyu kapatanlara mı? İnsanlara ulaşmayı gaye edinmeyenlere mi şükür? Söyler misiniz? Bu nasıl şükür? Sadece önümde ekmeğim, cebimde maaşım(param) var şükür demek mi bizleri hamd etmeye lâyık kullar arasına alıyor yoksa dertleri dert edinip çözüm bulmaya çabalamak mı? Ey insan! Artık Uyan Anlattıklarım ne masal ne de yalan Sadece anlatabildiğim birkaç kelâm. Karnım doyuyor diye ne kafan boş kalsın ne de kalbin yalan dolana yar olsun. Elimden bir şey gelemez ya da gelmiyor deme. Önce dert edin. Yeri geldiğinde uykuların kaçsın duaların yalnızca ulaşmak istediğin yaralı gönüllere ulaşsın. Ben yerine bizi getir. De ki bizler birbirine bağlı zincir halkasıyız birimiz pas tutsa diğeri ona merhem olur daha da sıkı tutar. Birimiz giderse biliriz ki hepimiz dağılır gideriz. Zalimin zulmu varsa mazlumun ahı var. Zalimin zulmü varsa hayra niyet edenlerin Hakk’ı var. Derdimizi gaye edinenlere şükürler olsun.  Ayşe Nur İsmail